सक्षमचे (वय वर्षे ५.९)होमस्कूलिंग करतांना एक एक नवीन अनुभव गाठीस पडत होता हे नक्कीच . पण समोर वेगवेगळे प्रश्न उभे ठाकत होते. आम्ही घरीच वेगवेगळ्या गोष्टी पडताळून बघतो आणि खरचं रोज काहीतरी नवीन सापडतं शिकायला.त्याला शिकण्याचे स्वातंत्र्य दिले तेव्हापासून सक्षमची विचार करण्याची त्रिज्या बरीच रुंदावलेली आहे. कालचच एक उदाहरण ,आम्ही बाबांच्या USA वरून आलेल्या मित्रांसोबत "तानाजी" चित्रपट बघायला गेलो होतो. २ आठवड्यापूर्वी आम्ही कोंढाण्याची (सिंहगडाची )इत्यंभूत माहिती काढून त्याचा फडशा पाडला होता . सिंहगडचे मॉडेल बनवून तानाजी मालुसरे कसे लढले असतील ,उदयभान राजा ला मारून शिवाजी महाराजांचे उदगार "गड आला पण सिंह गेला "हे आम्ही आमच्या थिएटर मध्ये action करून करून रंगवले होते .चित्रपट बघून आल्यानंतर त्याने त्याची केलेली समीक्षा अतिशय कौतुकास्पद होती. USA वाल्या काकांना आपल्या शब्दात कळवली देखील. "तानाजी हे उदयभान राजाला आधी भेटलेच नव्हते ",शिवाजी राजे गडावर जातच नाही ते त्यांच्या दरबारात हे उदगार काढतात ","उदयभान राजाला शेलार मामानी मारले होते ना ?" मग चित्रपटात चुकीचे का दाखवले? हे त्याने शिकलेल्या इतिहासात बसत नव्हते . चित्रपटामध्ये ट्विस्ट टाकायला त्यांनी असा दाखवलंय हे समजावणं आम्हाला थोडं अवघड गेलं. पण एक correction तो करायला विसरला नाही त्यांचे नाव तानाजी नसून तान्हाजी आहे. एक गोष्ट वाखाण्याजोगी ती म्हणजे तो इतिहासातील कुठल्याच व्यक्तीचे नाव एकेरी न घेता आदरपूर्वक उच्चरतो . त्याच्या मनात इतिहासाबद्दल आदर आणि त्याचबरोबर आवड निर्माण झालीय . हीच काय ती माझी कमाई . आता माझं शिकवण्याचं काम खूप सोपं झालं आहे . तोच स्वतः उत्सुक असतो इतिहासातील नवीन व्यक्ती बद्दल जाणून घेण्यासाठी . मी फक्त कसं शिकायचं एवढंच शिकवलं काय काय शिकायचं हे त्याच तो शोधतो आहे . अजून काय हवं नाही का???हा आमचा पालक म्हणून नवीन गिरवेलेला धडा .
काही नवीन गोष्टींची ओळख करून देण्यासाठी मी कमी पडते आहे असं मला जाणवतं तेव्हा आम्ही बाहेर कुठे तरी learning center शोधत असतो.असाच एक आमच्यासाठी अवघड, कठीण अनुभव. स्कूल ऑफ लाईफ एक alternative स्कूल ज्या मध्ये सक्षम हल्ली performing arts शिकायला दिवसातील २ तास जातोय. स्कूल आणि शिक्षक ,शिकवण्याची पद्धत एकदम उत्तम ह्यामध्ये कुठलाही वाद नाही. पण तो जायला तयार होत नव्हता ,सोडायला गेल्यानंतर खूप रडून रडून लाल होत असे. इथे त्याचे ओळखीचे मित्र कोणीही नव्हते . नवीन स्कूल ह्या वातावरणाशी जुळवून घेणे त्याला जमत नव्हते. आमच्यासाठी देखील हा पहिलाच अनुभव होता . त्याला रडवलेलं सोडून माझा पाय तिथून निघत नव्हता पण हे करणं त्याच्यासाठी योग्यच आहे हे ठाऊक होत.त्याचे रडणे थांबावे म्हणून मी मैत्रीणीना विचारायाला सुरवात गेली,google करून वेगवेगळे उत्तरे शोधायला सुरवात केली. त्याला रोज अमिश दाखवून पाठवायला लागले. त्याचे रडणे कमी होत नव्हते . रोज प्रॉमिस करून आज तू रडू नकोस अशी विनवणी करू लागले . शेवटी अर्चना मॅम founder ऑफ स्कूल ऑफ लाईफ ,होमस्कूल mother ,आमच्यासाठी inspiring असे व्यक्तिमत्व त्यांच्याशी बोलायचं ठरवले . माझा पहिला व्हाट्स अँप मॅसेज "mam need some tips to stop saksham from crying ". ह्यावर त्यांचे सुंदर उत्तर "why you want to stop him from crying ,he is just expressing his emotions for unknown environment ,unknown people" . हे हृदयाला भिडणारे उत्तर मला खरंच रिलॅक्स करणार होतं . त्याच्या भावनांचा आदर करायला हवा हो ... रडणे हि सुद्धा त्याची एक भावना असू शकते हे नव्याने कळले. आता मात्र माझे अमिश दाखवणे बंद झाले आहे. आता रडून घे थोडं हरकत नाही ... पण स्वतःला adjust करायचा प्रयत्न कर हे मी त्याला समजावते . सकारात्मक फरक पडतोय सक्षम मध्ये पण त्याला ह्या गोष्टींमध्ये रुळायला मुरायला वेळ लागेल हे नक्कीच . हे सुद्धा माझ्यासाठी एक लर्निंगच आहे .
(special Thanks to all Staff from school of Life ).
No comments:
Post a Comment